Romans 5.1:
justified by faith, we are at peace with God through our Lord Jesus Christ.
Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν θεὸν διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Iustificati ergo ex fide, pacem habe (a) Music in Deum per Dominum nostrum Iesum Christum.
Faith is a virtue? The question may be surprising, but is justified considering that virtue has as its object the good, while faith has for its object the truth: it would seem, then, that faith is not exactly a virtue. S. Thomas (S. Th. II-IIae ª q. 4 a. 5) follows from the Pauline passage that faith is a virtue, and distinguished: in faith "formed" (that is animated by charity, living) there is the contribution of faith, to which the intellect accepts the truth, and charity, for which the will tends to the (true) the highest good (God). The living faith that is in fact an act of the intellect to accept the good command of the will (and not to intrinsic evidence, which would exclude faith.) So la fede formata è una virtù. La fede "informe" (ossia senza la carità, morta) invece non lo è, perché le manca l'apporto della volontà.
Videtur quod fides non sit virtus. Virtus enim ordinatur ad bonum, nam virtus est quae bonum facit habentem, ut dicit philosophus, in II Ethic. Sed fides ordinatur ad verum. Ergo fides non est virtus.
Sed contra est quod homo per virtutes iustificatur, nam iustitia est tota virtus, ut dicitur in V Ethic. Sed per fidem homo iustificatur, secundum illud ad Rom. V: "iustificati ergo ex fide pacem habemus" et cetera. Ergo fides est virtus.
IIª-IIae Respondeo dicendum quod , sicut ex supradictis patet, virtus humana est per quam actus humanus redditur bonus. Unde quicumque habitus est semper principium boni actus, potest dici virtus humana. Talis autem habitus est fides formata. Cum enim credere sit actus intellectus assentientis vero ex imperio voluntatis, ad hoc quod iste actus sit perfectus duo requiruntur. Quorum unum est ut infallibiliter intellectus tendat in suum bonum, quod est verum, aliud autem est ut infallibiliter ordinetur ad ultimum finem, propter quem voluntas assentit vero. Et utrumque invenitur in actu fidei formatae. Nam ex ratione ipsius fidei est quod intellectus semper feratur in verum, quia fidei non potest subesse falsum, ut supra habitum est, ex caritate autem, quae format fidem, habet anima quod infallibiliter voluntas ordinetur in bonum finem. Et ideo fides formata est virtus. Fides autem informis non est virtus, quia etsi habeat perfectionem debitam actus fidei informis ex parte intellectus, non tamen habet perfectionem debitam ex parte voluntatis. Sicut etiam si temperantia esset in concupiscibili et prudentia non esset in rationali, temperantia non esset virtus, ut supra dictum est, quia ad actum temperantiae requiritur et actus rationis et actus concupiscibilis, sicut ad actum fidei requiritur actus voluntatis et actus intellectus.
Ad primum ergo dicendum quod ipsum verum est bonum intellectus, cum sit eius perfectio. Et ideo inquantum per fidem intellectus determinatur ad verum, fides habet ordinem in bonum quoddam. Sed ulterius, inquantum fides formatur per caritatem, habet etiam ordinem secundum quod est bonum to voluntatis obiectum.
0 comments:
Post a Comment