1Cor 4,3-4
A me importa assai poco di venire giudicato da voi o da un tribunale umano; anzi, io non giudico neppure me stesso, perché, anche se non sono consapevole di alcuna colpa, non per questo sono giustificato. Il mio giudice è il Signore!
3 ἐμοὶ δὲ εἰς ἐλάχιστόν ἐστιν ἵνα ὑφ'ὑμῶν ἀνακριθῶ ἢ ὑπὸ ἀνθρωπίνης ἡμέρας: ἀλλ' οὐδὲ ἐμαυτὸν ἀνακρίνω: 4 οὐδὲν γὰρ ἐμαυτῷ σύνοιδα, ἀλλ'οὐκ ἐν τούτῳ δεδικαίωμαι, ὁ δὲ ἀνακρίνων με κύριός ἐστιν.
3 Mihi autem pro minimum est ut a vobis iudicer, aut ab humano die, sed Neque meipsum judice. 4 Nihil enim mihi conscius sum, sed non in hoc sum iustificatus; here iudicat me autem, est Dominus. In
I ª q.-IIae Article 112. 5 S. Thomas asks: do you know you have the grace, that of being in communion with God? One can learn something in three ways: 1
. revelation. This happens in particular cases, to comfort and strengthen the good, even in the face of special difficulties and in particular missions
2. immediately, or direct knowledge. In this way, neither may have the grace to know, since you have no understanding (apprehension, perception) of the direct grace of God that is in us, as also appears from our past: "I do not even judge myself"
3. indirectly, or through signs, to conjecture. This way you can know to be in communion with God, when you see the joy in itself as signs placed in God, detachment from worldly things, the consciousness in order. This knowledge, however imperfect. It may well be that something always escapes us.
Respondeo dicendum tripliciter quod aliquid potest cognosco.
- One way to revelationem. Et hoc potest aliquis Scire so if habere gratiam. Revelatio enim Deus hoc aliquando aliquibus ex speciali privilegio, ut securitatis gaudium etiam in hac vita in eis incipiat, et confidentius et fortius magnifica opera prosequantur, et mala praesentis vitae sustineant, sicut Paulo dictum est, II ad Cor. XII: "sufficit tibi gratia mea".
- Alio modo homo cognoscit aliquid per seipsum, et hoc certitudinaliter. Et sic nullus potest scire se habere gratiam. Certitudo enim non potest haberi de aliquo, nisi possit diiudicari per proprium principium, sic enim certitudo habetur de conclusionibus demonstrativis per indemonstrabilia universalia principia; nullus autem posset scire se habere scientiam alicuius conclusionis, si principium ignoraret. Principium autem gratiae, et obiectum eius, est ipse Deus, qui propter sui excellentiam est nobis ignotus; secundum illud Iob XXXVI: "ecce, Deus magnus, vincens scientiam nostram". Et ideo eius praesentia in nobis vel absentia per certitudinem cognosci non potest; secundum illud Iob IX: "si venerit ad me, non videbo eum, si autem abierit, non intelligam". Et ideo homo non potest per certitudinem diiudicare utrum ipse habeat gratiam; secundum illud I ad Cor. IV "sed neque meipsum iudico, qui autem iudicat me, Dominus est".
- Tertio modo cognoscitur aliquid coniecturaliter per aliqua signa. Et hoc modo aliquis cognoscere potest se habere gratiam, inquantum scilicet percipit se delectari in Deo, et contemnere res mundanas; et inquantum homo non est conscius sibi alicuius peccati mortalis. Secundum quem modum potest intelligi quod habetur Apoc. II: "vincenti dabo manna absconditum, quod nemo novit nisi qui accipit", quia scilicet ille qui accipit, per quandam experientiam dulcedinis novit, quam non experitur ille qui non accipit. Ista tamen cognitio imperfecta est. Unde apostolus dicit, I ad Cor. IV: "nihil mihi conscius sum, sed non in hoc iustificatus sum". Quia ut dicitur in Psalmo XVIII: "delicta quis intelligit? Ab occultis meis munda me, Domine".
0 comments:
Post a Comment