New Jersey Lifeguard Sweatshirts

March 27, 2011 - Third Sunday of Lent

Romans 5.1:

justified by faith, we are at peace with God through our Lord Jesus Christ.
Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν θεὸν διὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Iustificati ergo ex fide, pacem habe (a) Music in Deum per Dominum nostrum Iesum Christum.

Faith is a virtue? The question may be surprising, but is justified considering that virtue has as its object the good, while faith has for its object the truth: it would seem, then, that faith is not exactly a virtue. S. Thomas (S. Th. II-IIae ª q. 4 a. 5) follows from the Pauline passage that faith is a virtue, and distinguished: in faith "formed" (that is animated by charity, living) there is the contribution of faith, to which the intellect accepts the truth, and charity, for which the will tends to the (true) the highest good (God). The living faith that is in fact an act of the intellect to accept the good command of the will (and not to intrinsic evidence, which would exclude faith.) So la fede formata è una virtù. La fede "informe" (ossia senza la carità, morta) invece non lo è, perché le manca l'apporto della volontà.

Videtur quod fides non sit virtus. Virtus enim ordinatur ad bonum, nam virtus est quae bonum facit habentem, ut dicit philosophus, in II Ethic. Sed fides ordinatur ad verum. Ergo fides non est virtus.
Sed contra est quod homo per virtutes iustificatur, nam iustitia est tota virtus, ut dicitur in V Ethic. Sed per fidem homo iustificatur, secundum illud ad Rom. V: "iustificati ergo ex fide pacem habemus" et cetera. Ergo fides est virtus.

IIª-IIae Respondeo dicendum quod , sicut ex supradictis patet, virtus humana est per quam actus humanus redditur bonus. Unde quicumque habitus est semper principium boni actus, potest dici virtus humana. Talis autem habitus est fides formata. Cum enim credere sit actus intellectus assentientis vero ex imperio voluntatis, ad hoc quod iste actus sit perfectus duo requiruntur. Quorum unum est ut infallibiliter intellectus tendat in suum bonum, quod est verum, aliud autem est ut infallibiliter ordinetur ad ultimum finem, propter quem voluntas assentit vero. Et utrumque invenitur in actu fidei formatae. Nam ex ratione ipsius fidei est quod intellectus semper feratur in verum, quia fidei non potest subesse falsum, ut supra habitum est, ex caritate autem, quae format fidem, habet anima quod infallibiliter voluntas ordinetur in bonum finem. Et ideo fides formata est virtus. Fides autem informis non est virtus, quia etsi habeat perfectionem debitam actus fidei informis ex parte intellectus, non tamen habet perfectionem debitam ex parte voluntatis. Sicut etiam si temperantia esset in concupiscibili et prudentia non esset in rationali, temperantia non esset virtus, ut supra dictum est, quia ad actum temperantiae requiritur et actus rationis et actus concupiscibilis, sicut ad actum fidei requiritur actus voluntatis et actus intellectus.

Ad primum ergo dicendum quod ipsum verum est bonum intellectus, cum sit eius perfectio. Et ideo inquantum per fidem intellectus determinatur ad verum, fides habet ordinem in bonum quoddam. Sed ulterius, inquantum fides formatur per caritatem, habet etiam ordinem secundum quod est bonum to voluntatis obiectum.

Maplestory Private Server D/c After Pic

About Fukushima

would be the time to recognize our limitations, and realize that the claim of any cost to meet every need of material, even doing violence to nature, is completely pointless, not only from a spiritual point of view ( that many of the little matter) but also material. We must stop thinking of technology as a crowbar with which, as soon as there is an immediate utility, disrupting everything.

Should I Get An Erection At Strip Club

March 20, 2011 - Second Sunday of Lent

2Ti 1.8
b-10 ... with the power of God, you suffer with me for the Gospel. Indeed, he has saved us and called us with a holy calling, not according to our works, but according to his plan e la sua grazia. Questa ci è stata data in Cristo Gesù fin dall'eternità, ma è stata rivelata ora, con la manifestazione del salvatore nostro Cristo Gesù. Egli ha vinto la morte e ha fatto risplendere la vita el'incorruttibilità per mezzo del Vangelo.

... sygkakopathison the Gospel Against strength of God, 9tou \u200b\u200bsosantos us and calls kalesantos ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν ἀλλὰ κατὰ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων, 10 φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Ἰησοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου.

... collabora Evangelio secundum virtutem Dei; 9 qui nos liberavit, et vocavit vocatione sua sancta, non secundum opera nostra, sed secundum propositum suum, et gratiam, quæ data est nobis in Christo Iesu ante tempora sæcularia. 10 Manifestata est autem nunc per illuminationem Salvatoris nostri Iesu Christi, qui destruxit quidem mortem, illuminavit autem vitam, et incorruptionem per Evangelium.

A proposito del Cristo distruttore della morte, dai Sermoni quaresimali di un altro domenicano, il beato Jacopo (Giacomo) da Voragine (da Varazze) ecco un commento a Gv 11,50 ("conviene che uno solo muoia per tutto il popolo" - Feria VI quinte hebdomade quadragesime, 2/2).

Il genere umano era morto di una quadruplice morte :

a. nel presente:
1. morte della natura, vinta dalla risurrezione
2. morte della colpa, vinta dall'effusione del sangue di Cristo

b. nel futuro:
3. morte dell'inferno, vinta dalla spoliazione dell'inferno operata nella discesa agli inferi
4. morte della privazione della visione divina (più grave della precedente), visione nuovamente accessibile grazie alla morte di Cristo.

Expediebat ut Christus mortem subiret ideo expediens erat ut moreretur Christus ut eius mors mortem nostram destrueret; ideo dicit: "expedit uobis ut unus moriatur" etc. Homo etiam erat perditus et ideo expediebat, ut Christus ad nos ueniret et mortem subiret; ut sic hominem perditum inueniret; ideo subditur: "Et non tota gens pereat". Erat etiam homo a Deo diuisus et dispersus; ideo expediebat ut Christus homines ad eum congregaret, ideo subditur: "Non tantum pro gente, sed ut filios Dei qui erant dispersi congregaret in unum". Ex his igitur habetur, et humanum genus mortuum, perditum et dispersum. Expediebat ergo ut Christus moreretur, et sic humanum genus mortuum uiuificaret, perditum inueniret et dispersum congregaret.

Primo ergo expediebat ut Christus moreretur ut sic hominem mortuum uiuificaret. Erat autem homo mortuus quadruplici morte. Quarum due erant in presenti, scilicet mors nature et mors culpe. Due autem erant in futuro, scilicet mors gehenne et mors que causatur ex priuatione uisionis diuine.

Primam mortem , scilicet nature, destruxit per suam gloriosam resurrectionem.
"Per hominem mors, et per hominem resurrectio mortuorum" (I Cor. 15).
"Uiuificabit nos post duos dies, in die tertia suscitabit nos" (Osee 6).

Secundam mortem , scilicet culpe, destruxit per sui sanguinis effusionem.
"Lauit nos a peccatis nostris in sanguine suo" (Apoc. 1).
"Sanguis Christi emundabit conscientiam nostram ab operibus mortuis" (Hebr. 9).

Tertiam mortem , scilicet gehenne, destruxit per inferni expoliationem; tunc enim infernum expoliauit; quando sanctos Patres inde eduxit.
"Ero mors tua, o mors, morsus tuus ero, o inferne" (Osee 13).

Quartam mortem , que causatur ex priuationem uisionis diuine, destruxit per sue uisionis restitutionem; quam quidem restitutionem petebat sibi fieri Propheta dicens: "Redde mihi letitiam salutaris tui" (Psal. 50). Ista autem mors est grauior quam gehenna; unde Augustinus in Enchiridion: "A regno Dei exulare, a ciuitate Dei alienari, a uita Dei cadere, dulcedine Dei carere, tam grauis est pena, ut ei nulla possint tormenta, que nouimus, comparari". De hac etiam sic dicit Chrysostomus in libro de reparatione lapsi: Nonnulli imperitorum putant sibi satis esse et optabile uideri, si gehenna tantummodo careant; ego autem multo grauiores gehenna dico esse cruciatus, remoueri et abiici ab illa gloria, et ita excludi a beatis, et alienum effici ab his, que preparata sunt Sanctis; tantum generat cruciatum, tantum dolorem, ut si etiam nulla extrinsecus pena torqueat, hec sola sufficeret; omnis enim gehenne superat cruciatum.

How To Push Up Small Breasts

March 13, 2011 - First Sunday of Lent

Romani 5,12:

Come a causa di un solo uomo il peccato è entrato nel mondo e, con il peccato, la morte, così in tutti gli uomini si è propagata la morte, poiché tutti hanno peccato.

Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι'ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθεν καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ'ᾧ πάντες ἥμαρτον.

Propterea sicut per unum hominem peccatum in hunc mundum intravit, et per peccatum mors, et ita in omnes homines mors pertransiit, in quo omnes peccaverunt.

on this text, one of the capital with respect to the doctrine of original sin, call attention to the previous post . The third mistake about the grace that St. Thomas lists is that of Pelagians, who 1. denied that there was no original sin in infants 2. took only the beginning of the work was good man and the fulfillment of God 3. believed that grace was given to man by his own merits. Against the first error, Aquinas cites Romans 5:12 (and Psalm 51:7), against the second Philippians 2.13; against the third Romans 11.6. Our text is quoted in the translation of the Vulgate that reads: "where (Adam) all sinned." In this regard, here are some excerpts of a catechesis of John Paul II (general audience on October 1, 1986):

1. The Council of Trent made a solemn text of the Church's faith concerning original sin. In the previous catechesis we considered the Council's teachings on personal sin of their ancestors. Now we want to reflect on what the Council says about the consequences of that sin had for humanity. In this regard, the text of the Tridentine decree, a preliminary statement:

2. The sin of Adam has passed on all his descendants, that is in all men as from parents, and their heirs in human nature, now a private friendship with God
The Tridentine decree states this explicitly: Adam's sin has harmed not only him but all his descendants. The original holiness and justice, the result of sanctifying grace, have not been lost by Adam only for themselves but "for us" (nobis etiam '). So he sent to all mankind not only bodily death and other penalties (consequences of sin), but the sin itself as the death of the soul ("Peccatum, quod mors est animae).

3. Here the Council of Trent used a remark of St. Paul in Romans, which was already referred to the Synod Carthage, however, taking a lesson now widespread in the Church. Today, the Pauline text in translation reads: "As a result of one man sin entered the world and by sin death, so death passed upon all men because all sinned" (Rom 5.12 ). In the original greek reads: "eph'o pantes emarton ', a term which in the Latin Vulgate was translated:" in quo omnes peccaverunt', 'in which (one man) all have sinned ", but the Greeks, since 'beginning, clearly intended that the Vulgate translates' in court' as a 'why' or 'as' sense now commonly accepted by modern translations. However, this diversity of interpretations of the expression does not change the fundamental truth contained in the text of St. Paul, that is the sin of Adam (the parents) had consequences for all people. Moreover in the same chapter of Romans, the Apostle writes, "for one man's disobedience many were made sinners." And in the preceding verse: "the fault of one man has affected all people the conviction" (Rom 5,19.18). St. Paul, therefore, connects the situation of sin of all humanity with the guilt of Adam.

...

5. Another statement is contained in the Tridentine decree: the sin of Adam passes in all the descendants, because of their origin from him, and not just the bad example. The decree states:

"This sin of Adam, which is unique in origin and transmitted by propagation not by imitation, as is present in all specific to each."

Therefore original sin is transmitted by natural generation. This conviction of the Church is indicated also by the practice of baptism for babies, which you call the Council's decree. Infants are incapable of committing a personal sin, however, receive, according to the age-old tradition of the Church, baptism shortly after birth for the forgiveness of sins. The decree says

"are truly baptized for the remission of sins, that is what they have cleansed the regeneration in the contract generation. "

In this context it is clear that the original sin in any descendant of Adam is a kind of personal guilt. It is the privation of sanctifying grace in a nature that, through the fault of parents, has been distorted from its supernatural end. It is a "sin nature", comparable to the analog-only "sin of the person." In the state of original justice, before sin, sanctifying grace was like the 'dowry' supernatural human nature. The "logic" of inner sin, which is rejection of the will of God, the giver of this gift, the loss of it is contained. Sanctifying grace has ceased to be the enrichment of the supernatural nature, the ancestors passed on to all their descendants in that state it was when they started the human generations. Therefore, man is conceived and born without sanctifying grace. Precisely this "initial state" of man, linked to its origin, is the essence of original sin as an inheritance ("peccatum originatum original," as they say).

...

(6.) The Council of Trent refers particularly to the Pauline text of Romans 5.12 as a cornerstone of his teaching, seeing established in it the universality of sin, but also the universality of redemption. The Council also refers to the practice of infant baptism, and does so because of the close relationship of original sin - as universal inheritance from their ancestors with nature - the truth of the universal redemption in Jesus Christ.

License Plate Mount Ml 320 Installation

Flyer

"EFFECT LORD NELSON"
Drunk # / # VISIONS
temporary exhibition
WEDNESDAY '16/03/11 h.20, 00
via St. Martin 5, RE
INFO 0522435282












"Particles of fancy: raving sober alternating with alcohol / patie. In the" square "frames are the objects (installations of luck) that introspection of stolen items that emphasize the unconscious. circumnavigation The observer becomes flawed and tired. "

Co2,no2,so2, H2s, Which Is Most Polar?

Going crazy sober V

Ego biting pale screams.
Presence helium:
in a whisper, my voice 'brawl'.
bulbs tumble
and I blind I break the boredom.
With constant greed, misery
vicious

empty your pockets to fill them with tedious ravings:
frail oxymoronic.
Seeking to escape the piles of assumptions
imprinted nell'ipoderma
above me
each decompression
perpetual / mind.

What Do You Do With Your Sperm After Masterbation

March 6, 2011 -

Romans 3.28:
We believe that man is justified by faith apart from works of law.
λογιζόμεθα γὰρ δικαιοῦσθαι πίστει ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου.
Arbitramur iustificari enim hominem per fidem sine operibus legis. The brochure

articulis De Fidei et Ecclesiae sacramentis is a summary of doctrine on faith and sacraments with pastoral intent (it is dedicated to the Archbishop of Palermo), dating from around 1261, when St. Thomas is located in Orvieto. In the first part - on the articles of faith - explains how the whole Christian faith revolves around the divine-humanity of Christ. One of the articles of faith (in his fourth enumeration) to the effect of his divine power ( effectus divinae virtutis ), or grace. Then we expose twelve errors in this regard. The first is quello di chi, nella chiesa antica, pensava che senza l'osservanza della legge di Mosè, il Vangelo da solo non potesse bastare alla salvezza. Qui Tommaso cita la nostra frase (Rom 3,28); questa fu infatti la grande battaglia di S. Paolo. Notiamo che il tema non è affatto superato: si ripropone ogni volta che, teoricamente e/o praticamente, si affianca al Vangelo qualche altra strada di salvezza o chiave interpretativa che lo integrerebbe in modo coessenziale, ossia come "ingrediente" altrettanto essenziale. Tentazione continuamente risorgente.

Quartus articulus pertinet ad effectum gratiae , per quam vivificatur Ecclesia a Deo, secundum illud Roman. III, v. 24: "iustificati gratis per gratiam ipsius", scilicet Dei; et sub articulo isto comprehenduntur omnia sacramenta Ecclesiae, et quaecumque pertinent ad Ecclesiae unitatem, et dona Spiritus Sancti, et iustitia hominum. Et quia de sacramentis Ecclesiae posterius est tractandum, de his interim supersedeamus, et alios errores contra hunc articulum exponamus.

Quorum primus est Cerinthi et Ebionis, et etiam Nazaraeorum, qui dixerunt gratiam Christi non sufficienter ad salutem operari, nisi aliquis circumcisionem et alia legis mandata custodiat,
contra quos dicitur Roman. III, 28: "arbitramur iustificari hominem per fidem sine operibus legis".

Secundus est error Donatistarum, qui posuerunt gratiam Christi solum in Africa remansisse, quia scilicet totus alius mundus communicabat Caeciliano Carthaginensi episcopo, quem ipsi condemnaverunt, et in hoc negabant unitatem Ecclesiae, contra quos dicitur ad Coloss. III, 11: "in Christo Iesu non est gentilis et Iudaeus, circumcisio et praeputium, barbarus et Scytha, servus et liber; sed omnia in omnibus Christus".

Tertius est error Pelagianorum, qui quidem
- primo negaverunt peccatum originale esse in parvulis, contra id quod dicit apostolus ad Roman. V, 12: "per unum hominem peccatum in hunc mundum intravit, et per peccatum mors: ita et in omnes homines mors pertransiit, in quo omnes peccaverunt"; et in Psalm. l, 7, dicitur: "ecce in iniquitatibus conceptus sum".
- Secundo dicunt quod principium boni operis inest homini a seipso, sed consummatio est a Deo, contra id quod dicit apostolus Philipp. II, 13: "Deus est qui operatur in vobis et velle et perficere pro bona voluntate".
- Tertio dicunt gratiam dari homini secundum sua merita, contra id quod dicitur Rom. XI, 6: "si autem gratia, iam non ex operibus: alioquin gratia iam non esset gratia".

Quartus error est Origenis, qui posuit omnes animas creatas cum Angelis simul, et pro diversitate eorum quae ibi egerunt, quosdam homines vocari a Deo per gratiam, quosdam vero in infidelitate relinqui, contra quod dicit apostolus ad Rom. IX, 11: "cum nondum nati essent, aut aliquid boni egissent aut mali (ut secundum electionem propositum Dei maneret) non ex operibus, sed ex vocante dictum est ei, quia maior serviet minori".

Quintus error est Cathaphrygiarum, idest Montani, Priscae, et Maximillae qui dicunt, prophetas quasi arreptitios fuisse, et quod non prophetaverunt per Spiritum Sanctum, contra quos dicitur II Petr. I, 21: "non enim voluntate humana allata est aliquando prophetia; sed Spiritu Sancto inspirati locuti sunt sancti Dei homines.

Sextus est error Cerdonis, qui primo dixit, Deum legis et prophetarum non esse patrem Christi, nec bonum Deum esse, sed iustum: patrem vero Christi bonum esse; quem etiam Manichaei secuti sunt, legem reprobantes: contra quos dicitur Roman. VII, 12: "lex quidem sancta, et mandatum sanctum et iustum et bonum": et ibid. I, 2, dicitur: "quod ante promiserat per prophetas suos in Scripturis sanctis de filio suo".

Septimus error est eorum qui quaedam quae ad perfectionem vitae pertinent, asserunt esse ad necessitatem salutis. Quorum quidam fuerunt qui se arrogantissime apostolos vocaverunt, qui nullam spem putant habere salutis eos qui coniugibus utuntur, et propria possident. Alii vero, scilicet Tatiani, non vescuntur carnibus, et eas omnino abominantur, secundum illud apostoli I ad Timoth. IV, 1-3: "in novissimis temporibus discedent quidam a fide, attendentes spiritibus erroris, et doctrinis Daemoniorum, in hypocrisi loquentium mendacium et cauteriatam habentium suam conscientiam, prohibentium nubere, et abstinere a cibis, quos Deus creavit ad percipiendum cum gratiarum actione fidelibus, et his qui cognoverunt veritatem". Dicunt enim quod promissio de adventu Spiritus Sancti non fuit in apostolis completa, sed in eis, contra illud quod dicitur Act. II. Eutychiani etiam dicunt homines non posse salvari nisi continue orent, propter illud quod Dominus dicit Luc. XVIII, 1: "oportet semper orare, et non deficere": quod sic accipitur, secundum Augustinum, ut nullum diem praetermittant circa orandi opera. Alii vero qui Passalonitae dicuntur, intantum silentio student, ut naribus et labiis digitum apponant: passalos enim Graece dicitur palus, et ranchos nasus. Quidam etiam dicunt, quod homines non possunt salvari nisi semper nudis pedibus ambulent: contra quos omnes dicit apostolus I Corinth. X, 22: "omnia mihi licent, sed non omnia expediunt", ex quibus datur intelligi quod licet aliqua a sanctis viris assumantur tanquam expedientia, non tamen propter hoc opposita redduntur illicita.

Octavus error est eorum qui dicunt e contrario, opera perfectionis non esse praeferenda communi vitae fidelium, sicut Iovinianus posuit quod virginitas non praefertur coniugio, contra illud quod dicitur I Corinth. VII, 38: "qui matrimonio iungit virginem suam bene facit; et qui non iungit melius facit"; et sicut Vigilantius, qui aequavit statum divitias possidentium statui paupertatis propter Christum assumptae, contra quem dicit dominus Matth. XIX, 21: "si vis perfectus esse, vade, et vende omnia quae habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in caelo; et veni, sequere me".

Nonus error est negantium liberum arbitrium, sicut quidam negavit, dicens, animas quae sunt malae creationis, non posse non peccare, contra quos dicitur I Ioan. II, 1: "haec scribo vobis ut non peccetis".

Decimus error est Priscianistarum, et etiam mathematicorum dicentium, homines fatalibus stellis obligatos, ita scilicet quod eorum opera sunt necessitati stellarum subiecta, contra quos dicitur Ierem. X, 2: "a signis caeli nolite metuere quae timent gentes".

Undecimus error est dicentium quod homines Dei gratiam et caritatem habentes, peccare non possunt, ita quod asserunt eos qui aliquando peccaverunt, nunquam caritatem habuisse, contra quos dicitur Apocal. II, 4-5: "caritatem tuam primam reliquisti: memor esto itaque unde excideris".

Duodecimus error est eorum qui ea quae ab Ecclesia Dei universaliter sunt statuta, dicunt non esse observanda, sicut Aeriani, qui dicunt statuta ieiunia non esse solemniter celebranda, sed cum quis voluerit, ieiunet, ne videatur esse sub lege; et sicut Tesseradecathitae, idest Quartodecumani, qui dicunt quartadecima luna Pascha esse celebrandum, quocumque die septimanae occurreret; et eadem ratio est de quibuscumque ab Ecclesia statutis. Et contra omnes istos errores in symbolo apostolorum dicitur: "sanctam Ecclesiam Catholicam, sanctorum communionem, remissionem peccatorum"; et in symbolo patrum dicitur: "qui locutus est per prophetas, et unam sanctam Catholicam et apostolicam Ecclesiam. Confiteor unum Baptisma in remissionem peccatorum".

Dutch Master Wholsale

ninth Sunday in Ordinary Time February 27, 2011 - Eighth Sunday of Ordinary

1Cor 4,3-4
A me importa assai poco di venire giudicato da voi o da un tribunale umano; anzi, io non giudico neppure me stesso, perché, anche se non sono consapevole di alcuna colpa, non per questo sono giustificato. Il mio giudice è il Signore!

3 ἐμοὶ δὲ εἰς ἐλάχιστόν ἐστιν ἵνα ὑφ'ὑμῶν ἀνακριθῶ ἢ ὑπὸ ἀνθρωπίνης ἡμέρας: ἀλλ' οὐδὲ ἐμαυτὸν ἀνακρίνω: 4 οὐδὲν γὰρ ἐμαυτῷ σύνοιδα, ἀλλ'οὐκ ἐν τούτῳ δεδικαίωμαι, ὁ δὲ ἀνακρίνων με κύριός ἐστιν.

3 Mihi autem pro minimum est ut a vobis iudicer, aut ab humano die, sed Neque meipsum judice. 4 Nihil enim mihi conscius sum, sed non in hoc sum iustificatus; here iudicat me autem, est Dominus. In

I ª q.-IIae Article 112. 5 S. Thomas asks: do you know you have the grace, that of being in communion with God? One can learn something in three ways: 1
. revelation. This happens in particular cases, to comfort and strengthen the good, even in the face of special difficulties and in particular missions
2. immediately, or direct knowledge. In this way, neither may have the grace to know, since you have no understanding (apprehension, perception) of the direct grace of God that is in us, as also appears from our past: "I do not even judge myself"
3. indirectly, or through signs, to conjecture. This way you can know to be in communion with God, when you see the joy in itself as signs placed in God, detachment from worldly things, the consciousness in order. This knowledge, however imperfect. It may well be that something always escapes us.

Respondeo dicendum tripliciter quod aliquid potest cognosco.

- One way to revelationem. Et hoc potest aliquis Scire so if habere gratiam. Revelatio enim Deus hoc aliquando aliquibus ex speciali privilegio, ut securitatis gaudium etiam in hac vita in eis incipiat, et confidentius et fortius magnifica opera prosequantur, et mala praesentis vitae sustineant, sicut Paulo dictum est, II ad Cor. XII: "sufficit tibi gratia mea".

- Alio modo homo cognoscit aliquid per seipsum, et hoc certitudinaliter. Et sic nullus potest scire se habere gratiam. Certitudo enim non potest haberi de aliquo, nisi possit diiudicari per proprium principium, sic enim certitudo habetur de conclusionibus demonstrativis per indemonstrabilia universalia principia; nullus autem posset scire se habere scientiam alicuius conclusionis, si principium ignoraret. Principium autem gratiae, et obiectum eius, est ipse Deus, qui propter sui excellentiam est nobis ignotus; secundum illud Iob XXXVI: "ecce, Deus magnus, vincens scientiam nostram". Et ideo eius praesentia in nobis vel absentia per certitudinem cognosci non potest; secundum illud Iob IX: "si venerit ad me, non videbo eum, si autem abierit, non intelligam". Et ideo homo non potest per certitudinem diiudicare utrum ipse habeat gratiam; secundum illud I ad Cor. IV "sed neque meipsum iudico, qui autem iudicat me, Dominus est".

- Tertio modo cognoscitur aliquid coniecturaliter per aliqua signa. Et hoc modo aliquis cognoscere potest se habere gratiam, inquantum scilicet percipit se delectari in Deo, et contemnere res mundanas; et inquantum homo non est conscius sibi alicuius peccati mortalis. Secundum quem modum potest intelligi quod habetur Apoc. II: "vincenti dabo manna absconditum, quod nemo novit nisi qui accipit", quia scilicet ille qui accipit, per quandam experientiam dulcedinis novit, quam non experitur ille qui non accipit. Ista tamen cognitio imperfecta est. Unde apostolus dicit, I ad Cor. IV: "nihil mihi conscius sum, sed non in hoc iustificatus sum". Quia ut dicitur in Psalmo XVIII: "delicta quis intelligit? Ab occultis meis munda me, Domine".

What Temperature Does Pvc Pipe Break/

February 20, 2011 - Seventh Sunday in Ordinary Time

1Corinti cap. 3

I. A proposito dei vv. 18-19:

Nessuno si illuda. Se qualcuno tra voi si crede un sapiente in questo mondo, si faccia stolto per diventare sapiente, perché la sapienza di questo mondo è stoltezza before God

18 Μηδεὶς ἑαυτὸν ἐξαπατάτω: εἴ τις δοκεῖ σοφὸς εἶναι ἐν ὑμῖν ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, μωρὸς γενέσθω, ἵνα γένηται σοφός. 19 ἡ γὰρ σοφία τοῦ κόσμου τούτου μωρία παρὰ τῷ θεῷ ἐστιν.

18 if seducat Nemo, quis videtur inter vos sapiens are they in saecula hoc, stultus fiat ut sit sapiens. 19 Sapientia enim huius mundi, stultitia est apud Deum.

In Summa theol. (II-IIae ª q. 113 a. 1) S. Thomas wonders whether the irony, for which one says to him less than true, it is a sin or not. From Pr 30.2 where we read "stultissimus virorum sum" - are the most foolish among men - indeed sembrebbe to be praiseworthy. Answer: There is a wisdom / foolishness in the eyes of the world and before God who is wise for the world is foolish in the eyes of God and vice versa. Perciò uno può dire (o raccomandare, come fa Paolo nel nostro passo) di essere stolto secondo il mondo, in quanto non cerca i beni mondani come il mondo, essendo in tal modo sapiente presso Dio. O, viceversa, li cerca; e allora è sapiente presso il mondo e stolto presso Dio.

Ad primum sic proceditur. Videtur quod ironia, per quam aliquis minora de se fingit, non sit peccatum. Nullum enim peccatum procedit ex divina confortatione. Ex qua procedit quod aliquis de se minora dicat, secundum illud Prov. XXX: visio quam locutus est vir cum quo est Deus, et qui, Deo secum morante confortatus, ait, stultissimus sum virorum.

Ad primum ergo dicendum quod duplex est sapientia, et duplex stultitia. Est enim quaedam sapientia secundum Deum, quae humanam vel mundanam stultitiam habet adiunctam, secundum illud I ad Cor. III, "si quis inter vos sapiens videtur esse in hoc saeculo, stultus fiat, ut sit sapiens".
Alia vero est sapientia mundana, quae, ut ibidem subditur, stultitia est apud Deum. Ille ergo qui a Deo confortatur, confitetur se esse stultissimum secundum reputationem humanam, quia scilicet mundana contemnit, quae hominum sapientia quaerit. Unde et ibidem subditur "et sapientia hominum non est mecum", et postea subdit "et novi sanctorum scientiam" (Pr 30,2).

II. A proposito dei vv. 21-22:

Quindi nessuno ponga il suo vanto negli uomini, perché tutto è vostro: Paolo, Apollo, Cefa, il world, life, death, present and future: all are yours; But you are Christ and Christ is God

21 ὥστε μηδεὶς καυχάσθω ἐν ἀνθρώποις: πάντα γὰρ ὑμῶν ἐστιν, 22 εἴτε Παῦλος εἴτε Ἀπολλῶς εἴτε Κηφᾶς εἴτε κόσμος εἴτε ζωὴ εἴτε θάνατος εἴτε ἐνεστῶτα εἴτε μέλλοντα, πάντα ὑμῶν, 23 ὑμεῖς δὲ Χριστοῦ, Χριστὸς δὲ θεοῦ.

22 Omnia enim vestra sunt, sive Paulus, sive Apollo, sive Cephas, sive mundus, sive vita, sive mors, sive præsentia, sive futura : omnia enim vestra sunt; 23 vos autem Christi; Christus autem Dei.

Commentando Romani 8,32 ("colui che non ha risparmiato il suo proprio Son but gave him up for us all, not even give us all things with him? "Super Roma ch. 8 l 6), St. Thomas observes that since everything is created and exists in the Son, giving us the Son of God has given us everything else (which he in fact exist). So all things work together for our good: what's higher than us, or God, for our enjoyment as the ultimate and definitive peace, what is at our level, that is, spiritual beings - men and angels - because we live in communion with them, what is further down - for or against - because there is utility. Therefore, nothing is lacking to those who fear God

In ipso autem Filio Dei existunt omnia, sicut in primordiali et praeoperativa causa. Col. I, 17: "ipse est ante omnia", et cetera.
Unde, eo tradito nobis, omnia sunt data nobis; unde subdit "quomodo non etiam cum illo", scilicet dato nobis, "omnia donavit nobis", ut scilicet omnia cedant in bonum nostrum;
- superiora quidem, scilicet divinae personae ad fruendum,
- rationales spiritus ad convivendum,
- omnia inferiora ad utendum, non solum prospera sed etiam adversa. I Cor. c. III, 22 s.: "omnia vestra sunt, vos autem Christi, Christus autem Dei".
Unde patet quod, sicut in Psalmo dicitur, "nihil deest timentibus eum".

Saucepan Mark On Hobs

February 13, 2011 - Sixth Sunday in Ordinary Time

1Cor 2,6-7
tra coloro che sono perfetti parliamo, sì, di sapienza, but a wisdom that is not of this world, nor of the rulers of this world, which are reduced to nothing. Let's talk about the wisdom of God, who is the mystery that has remained hidden and that God has set before the ages for our glory.

6 Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ present age of repealed: 7 but we speak God en mystiriῳ wisdom, his apokekrymmenin, HN proorisen God before the ages to our glory:
6
Sapientiam autem inter loquimur Perfectos; sapientiam not true saecula huius, huius Neque principum saecula here destruuntur, 7 sed Dei loquimur sapientiam in mysterio, quae Abscondita east, quam Deus ante saecula prædestinavit in gloriam Nostramo,

If wisdom is the perfect, it is not present in all who are in the grace of God? In the Summa Theologica (II-IIae ª q. 45 a. 5) S. Thomas, after pointing out that wisdom entails righteousness of opinion about the realities of God and an ability to put them on that basis of human affairs, notes that it, there are two grades:
1. Some receive it in so far as is necessary (and sufficient) to their salvation; e questo tipo di sapienza non manca a nessuno che ami Dio
2. altri ricevono una sapienza più alta, sia sotto l'aspetto contemplativo (sono in grado di penetrare misteri più alti) che pratico (riescono a ordinare non solo la propria vita, ma anche l'altrui). Questo grado non è proprio di tutti quelli che sono in grazia, ma è un dono speciale dello Spirito Santo. Il passo paolino in oggetto riguarda questo secondo grado di sapienza.

Videtur quod sapientia non sit in omnibus habentibus gratiam. Maius enim est sapientiam habere quam sapientiam audire. Sed solum perfectorum est sapientiam audire, secundum illud I ad Cor. II, "sapientiam loquimur inter perfectos". Cum ergo non omnes habentes gratiam sint perfecti, videtur quod multo minus omnes habentes gratiam sapientiam habeant.

Sed contra est quod quicumque qui est sine peccato mortali diligitur a Deo, quia caritatem habet, qua Deum diligit; Deus autem diligentes se diligit, ut dicitur Prov. VIII. Sed Sap. VII dicitur quod neminem diligit Deus nisi eum qui cum sapientia inhabitat. Ergo in omnibus habentibus gratiam, sine peccato mortali existentibus, est sapientia.

Respondeo dicendum quod sapientia de qua loquimur, sicut dictum est, importat quandam rectitudinem iudicii circa divina et conspicienda et consulenda. Et quantum ad utrumque, ex unione ad divina secundum diversos gradus aliqui sapientiam sortiuntur.

- Quidam enim tantum sortiuntur de recto iudicio, tam in contemplatione divinorum quam etiam in ordinatione rerum humanarum secundum divinas regulas, quantum est necessarium ad salutem. Et hoc nulli deest sine peccato mortali existenti per gratiam gratum facientem, quia si natura non deficit in necessariis, multo minus gratia. Unde dicitur I Ioan. II "unctio docet vos de omnibus".

- Quidam autem altiori gradu percipiunt sapientiae donum, et quantum ad contemplationem divinorum, inquantum scilicet altiora quaedam mysteria et cognoscunt et aliis manifestare possunt; et etiam quantum ad directionem humanorum secundum regulas divinas, inquantum possunt secundum eas non solum seipsos, sed etiam alios ordinare. Et iste gradus sapientiae non est communis omnibus habentibus gratiam gratum facientem, sed magis pertinet ad gratias gratis datas, quas Spiritus Sanctus distribuit prout vult, secundum illud I ad Cor. XII: "alii datur per spiritum sermo sapientiae" et cetera.

Ad primum ergo dicendum quod apostolus loquitur ibi de sapientia secundum quod se extendit ad occulta mysteria divinorum, sicut et ibidem dicitur: "loquimur Dei sapientiam in mysterio absconditam".

Example Community Reference Letter

February 6, 2011 - Fifth Sunday in Ordinary Time

1Cor 2,4-5
La mia parola e la mia predicazione non si basarono su discorsi persuasivi di sapienza, ma sulla manifestazione dello Spirito e della sua potenza, perché la vostra fede non fosse fondata sulla sapienza umana, ma sulla potenza di Dio.

4 καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ sermon, not in persuasion [t] wisdom [logois] but in this proving spirit and power, 5 fiber faith lest YOU ᾖ en sofiᾳ men but in this power of God. 4

et sermo meus, mea et prædicatio not persuasibilibus Humanæ sapientiae verbis, sed in exposition et spiritus virtutis, 5 ut fides vestra non sit in sapientia hominum, sed in virtute Dei.

In Summa Theologica (II-ª IIae, quaestio 177 articulus 1) S. Thomas wonders whether the gratia sermonis , the ability to speak effectively of God, is a grace gratis data , or one of the gifts of the Holy Spirit bestowed for the benefit of others, or it is a simple capacity natural, irrelevant to the kingdom of God Among the steps that appear to substantiate the latter case there is 1 Cor 4.20 (Non est enim regnum Dei in the sermon, sed in virtute - For God's kingdom is not in word but in power).
S. Thomas replied that the speech is made available through a knowledge of someone else. So the Holy Spirit in the church shall be the gift by which one is understood by different people (and this is the gift of tongues), and the gift by which we speak effectively. The effectiveness of the speech is then triple, that speech that is effective: 1. enlightens the intellect 2. affection moves, that you listen willingly 3. moves the will to what is proposed. This is operated by the Holy Spirit in the listener, which uses the speaker as a tool. In the above passage from 1 Corinthians Paul speaks of 4.20 discorso puramente umano, privo della grazia dello Spirito, come si vede da quanto aveva detto di sé prima (ed eccoci finalmente al nostro passo!): la sua predicazione non si basava su elaborati discorsi di sapienza, ma sulla potente manifestazione dello Spirito.

Respondeo dicendum quod gratiae gratis datae dantur ad utilitatem aliorum, ut supra dictum est. Cognitio autem quam aliquis a Deo accipit, in utilitatem alterius converti non posset nisi mediante locutione. Et quia Spiritus Sanctus non deficit in aliquo quod pertineat ad Ecclesiae utilitatem, etiam providet membris Ecclesiae in locutione, non solum ut aliquis sic loquatur ut a diversis possit intelligi, quod pertinet ad donum linguarum; sed etiam quod efficaciter loquatur, quod pertinet ad gratiam sermonis. Et hoc tripliciter.
- Primo quidem, ad instruendum intellectum, quod fit dum aliquis sic loquitur quod doceat.
- Secundo , ad movendum affectum, ut scilicet libenter audiat verbum Dei, quod fit dum aliquis sic loquitur quod auditores delectet. Quod non debet aliquis quaerere propter favorem suum, sed ut homines alliciantur ad audiendum verbum Dei.
- Tertio , ad hoc quod aliquis amet ea quae verbis significantur, et velit ea implere, quod fit dum aliquis sic loquitur quod auditorem flectat.
Ad quod quidem efficiendum Spiritus Sanctus utitur lingua hominis quasi quodam instrumento, ipse autem est qui perficit operationem interius. Unde Gregorius dicit in homilia Pentecostes: "Nisi Spiritus Sanctus repleat AUDITORS rope, for Aures vox corporis docentium incassum Sonat.

Fix Pottery Barn Ding

January 30, 2011 - Fourth Sunday in Ordinary Time

1Cor 1.27 to 29

But what is foolish in the world hath God chosen to confound the wise, what is weak to the world, God chose him to shame the strong; what is low and despised in the world, that is nothing, God chose him to reduce to nothing things that are, because no one may boast before God

27 ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τοὺς σοφούς, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά, 28 καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ θεός, τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, 29 ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ θεοῦ.

27 sed quæ stulta sunt mundi elegit Deus, ut confundat sapientes; et infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia; 28 et ignobilia mundi, et contemptibilia elegit Deus, et ea quæ non sunt, ut ea quæ sunt destrueret, 29 ut non glorietur omnis caro in conspectu eius.

When the simple and the wise know God no ... Commenting on Psalm 8 v. 3 (Ex hours infantium et propter lactentium PERFEC Laudemio inimicos yourSite, ut et destruas inimicum ultorem, or from the mouths of children, etc..), S. Thomas cites our passage. The magnificence of God is very clear in that it also shows the simple to a certain natural instinct, just simple and true that the wise. Then there are those that disrupt this natural instinct, the wise false, whose folly is made even more evident from the fact that even the simplest known the glory of God (Ps Super. 8 n. 2): Deinde cum

DICIT " ex ore "ostendit quod est maxime shows [your magnificent, v. 2]. And the first ostendit manifestationem. Secundo ejus rationem, ibi "quoniam videbo" (v. 4).

Quod sit manifesta, probat; quia illud est manifestum quod est omnibus inditum, quantumcumque simplicibus, quasi quadam naturalis cognitione. Duplex namque est genus hominum, qui consequuntur naturalem et rectum instinctum, sicut sunt simplices, vel sapientes. Quod sapientes cognoscant Deum, hoc non est magnum; sed quod simplices sic. Sunt autem quidam qui naturalem instinctum pervertunt: et isti cognitionem Dei repellunt:
Ps. 81: nescierunt idest nescire voluerunt, neque intellexerunt et cetera.
Job 22: dixerunt Deo, recede a nobis; scientiam viarum tuarum nolumus.

Deus autem facit ut per illos, idest per simplices, qui sequuntur naturalem instinctum, confundantur qui pervertunt naturalem instinctum. Per infantes designantur simplices:
1Pet. 2: sicut modo geniti infantes, rationabiles sine dolo et cetera.

Dicit ergo, admirabile quidem est nomen tuum, ita tamen quod ex ore infantium et lactentium perfecisti laudem, qui interius instigas ad hoc: et hoc propter inimicos tuos; qui adversantur scientiae et cognitioni tuae:
Phil. 3: inimicos crucis Christi et cetera.

Ut destruas inimicum et ultorem, quemcumque persecutorem. Vel Pharaonem qui velit ulcisci contra confitentem nomen tuum:
2Cor. 10: consilia destruentes, et omnem altitudinem extollentem se adversus scientiam Dei.
Vel tyrannum qui armis impugnat nomen sanctum tuum:
1Pet. 2: ut benefacientes obmutescere faciatis imprudentium hominum ignorantiam.

Hoc fecit Christus: nam Matth. 21, de pueris Hebraeorum respondit Christus, quod ex eorum verbis perfecta sit laus, qui spiritus sancti instinctu laudabant: quod tamen videbatur pueriliter agi. Hoc locum habet quando simplices recognoscunt Deum, et alii pervertunt studia cognitionis naturalis, ne cognoscant ipsum Deum. Item hoc in apostolis qui sine litteris et idiotae:
Act. 4: simplices sicut columbae:
Matth. 10: et sicut oves in medio luporum;
et destruxerunt omnes inimicos Christi.
1 Cor. 1: quae stulta sunt mundi elegit Deus, ut confundantur sapientes, et infirma et cetera.

Seattle Pacific Science Center Promo Number

January 23, 2011 - Third Sunday of Ordinary

1Corinti 1.17:
For Christ sent me not to baptize but to preach the gospel, not with wisdom of words, lest he be emptied of the cross of Christ.
οὐ γὰρ ἀπέστειλέν με Χριστὸς βαπτίζειν ἀλλὰ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.
Non enim misit me Christus baptizare, sed evangelizare : non in sapientia verbi, ut non evacuetur crux Christi.

La frase paolina ci fa riflettere più in generale sul ruolo e il significato della cultura secolare nella dottrina cristiana. Nel Contra impugnantes (pars 3 cap. 5) Tommaso discute la tesi di chi contesta i nuovi ordini religiosi perché predicano in modo elegante e pensato:

De hoc quod religiosi verbum Dei ordinate et gratiose proponunt.
Nunc quinto videndum est quomodo in religiosis compositam et ornatam praedicationem vituperant, inducentes illud quod habetur I Cor. I,17: "non in sapientia verbi, ut non evacuetur crux Christi". Glossa: "non in lepore vel ornatu verborum: quia praedicatio Christiana verborum non indiget pompa et cultu sermonis, ne videatur esse ex versutia et calliditate humanae sapientiae, non ex veritate; sicut pseudoapostoli in sapientia humana Christum praedicabant eloquentiae studentes". Unde volunt concludere, religiosos esse pseudoapostolos, quia eloquenter et ornate verbum Dei proponunt.

Dopo aver citato Girolamo, Agostino e Gregorio Magno, Tommaso conclude che la sapienza secolare può essere impiegata nella sacra dottrina in modo lodevole o scorretto:

Sciendum igitur est, quod uti sapientia et eloquentia saeculari in sacra doctrina quodammodo commendatur, et quodammodo reprehenditur.

Reprehenditur quidem, quando aliquis ad iactantiam eis utitur, et quando eloquentiae et sapientiae saeculari principaliter studet. Tunc enim oportet quod illa vel taceat vel neget quae saecularis scientia non approbat, sicut articulos fidei, qui sunt supra rationem humanam. Et similiter qui eloquentiae principaliter studet, homines non intendit ducere in admirationem eorum quae dicit, sed dicentis. Et hoc modo mundana sapientia et eloquentia pseudoapostoli utebantur, contra quos apostolus loquitur in epistola II ad Cor.: unde I ad Cor. I,17, super illud "non in humanae sapientiae verbis" dicit Glossa: pseudoapostoli, ne stulti viderentur prudentibus mundi, in sapientia humana Christum praedicabant dupliciter; scilicet eloquentiae studentes, et quae mundus stulta iudicat, evitantes.

Commendatur autem quando non ad se ostentandum, sed ad utilitatem audientium, qui sic quandoque facilius et efficacius instruuntur, vel convincuntur adversarii, utitur aliquis sapientia et eloquentia saeculari: et iterum quando aliquis non principaliter eis intendit, sed eis utitur in obsequium sacrae doctrinae, cui principaliter inhaeret, ut sic omnia alia in obsequium eius assumat, secundum id quod habetur II Cor. X,5: "in captivitatem redigentes omnem intellectum in obsequium Christi". Et ita etiam apostoli eloquentia utebantur. Unde Augustinus in 4 De Doctrina Christiana dicit, quod in verbis apostoli erat dux sapientia et sequens comes eloquentia: et sapientia praecedens eloquentiam sequentem non respuebat. Sed tamen posteriores doctores adhuc magis usi sunt sapientia et eloquentia saeculari propter eandem rationem qua non prius philosophi et rhetores sunt electi ad praedicandum, sed plebei et piscatores, qui postmodum philosophos et oratores converterunt; ut scilicet fides nostra non consistat in sapientia hominum, sed in virtute Dei; et non glorietur omnis caro coram illo, ut habetur I ad Cor. I, 29 in textu, et Glossa super illud "videte vocationem vestram, fratres" et cetera.

Il testo è ricco e di forte attualità. La cultura secolare deve essere posta a servizio della fede, in quanto ne rende il messaggio meglio comprensibile e accettabile. Non deve invece diventare il criterio sulla base del quale si giudica la fede - non è essa che decide sulla fede!, né you must use it to showcase themselves, to gain acceptance and acclaim (such as "modern"). Why not be emptied of the cross of Christ.

Legendary Pokemon Wallpapers

Sapiens / NON / Sapiens

With the angle of the thumb that opposes
wield the arrogance that does not convince me.
The qualities that support you
points are fragile social order.
Quattrini,
currencies including the staff of sagacious apology
whores.
misery You arrogant,
strategic / fucking unconscious.
Days apathetic and
collective revulsion.
The recipe for failure.

Scardini my silence,

dodge and destroy me.

I would not give you anything,

but my chemistry is dominating,

and I tremble as I try to choke.

Los Hombres De Paco Online In

January 16, 2011 - Second Sunday in Ordinary Time

Commenting on 1 Corinthians 1.2:

... ἡγιασμένοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, κλητοῖς ἁγίοις ...
... to those who are sanctified in Christ Jesus, saints by calling ...

here is a passage from "The Way of the Heart" (pp. 34-35):

is to live by the Spirit who is already deep into our lives (Cf. Gal 5:25). This Pauline passage may well witness the law of Christian life becomes what you are. " Everything has already won, but everything must be earned. Abolish, theoretically or practically one of these poles means distorting the Christian life. If all I was not already donated, then salvation is the result of my action. If everything is not to conquer, then this saving is reduced to something formal, external, of the conventional, which is not really mine, I did not change in depth, perhaps a diagnosis, for which it is sufficient that I know of be saved to be saved, perhaps even this, because they are still saved. In the tradition Christian, the two measures - divine and human - are not alternatives (this or that, this is more, less is), but correlative, they are: one raises the other. Because it is the awareness of gratuitous benevolence of God who seeks my freedom and my ability to respond adequately. No other force than this, which is the Holy Spirit, the movement that occurs when the two poles in contact, might be able to transform myself. The discovery dell'avvolgente gratuity of God (cf. Is 61:10) is the only suitable engine of the spiritual path. Therefore, we must "trust in God as if everything depended on him, and work as if everything depended on us."

Compilation Huge Facials

It's about time someone answered clearly

"Innocent Christians have been killed in the Church of Our Lady of Salvation in Baghdad at the hands of terrorists who were shouting the name of God and reciting verses from the Koran. Copts were killed in New Year's Day in Alexandria at the hands of fundamentalists carrying out the will of their Allah.
This is the disease, resides in this way of interpreting Koranic precepts. But in this same disease is its cure.
A rising number of massacres against Christians that terrorists are committing are religiously and Islamically acceptable? Their Koranic verses, their arguments are based on doctrinal truth? These terrorists are real Muslims? These are questions that need answers , because in their persuasive answer is the key to stopping food or even more rivers of blood spilled. "